Над книгами старинными склонённый,
К весны приходу не был я готов,
Не чуял сердцем и немым и сонным,
Как раскрывались чашечки цветов.

Луч солнечный не мог проникнуть в келью,
Не долетал весенних песен звук.
Твой смех журчащий мне вернул веселье, —
Как песня мая, ты явилась вдруг.

Как долго я в той темной келье прожил,
Как я устал от мудрых слов и книг, —
Твоя улыбка мне всего дороже,
Ты — радости живительный родник!

Всех мрачных книг и всех наук мудрее
Твой поцелуй, — так счастлив я с тобой!
Твои объятья мне стократ милее,
Чем Вольф и Бопп и чем Гумбольдт любой!

Перевод

Այս հին ու նոր գրքերի վրա կորացած,
Չըտեսա ես, չըտեսա, որ գարուն է նոր,
Եվ այս մեռած մարդոց մեջ՝ սիրտս կուրացած
Չըզգաց, որ բաց են արդեն վարդերը բոլոր…
Ես արևը չտեսա խուցիս մեջ մթին,
Եվ երգերը մայիսյան չըհասան ինձ, չըհասան:
Քո ծիծաղը կարկաչուն հնչեց մի սիտին,
Եկրա՜ր, եկա՜ր որպես երգ պայծառ մայիսյան…
Տես ինչտե՜ս եմ հոգնել ես այս գրքերից հին ու նոր,
Խոսքերից այս իմաստուն, գիտուներից բյուր:
Ժպտա, անգի՛ն, ժըպիտըդ խոր գրքերից խոր,
Խընդությունըդ ամոքիչ, զրույցըդ աղբյուր…
Քո համբույրը գարնային իմաստուն է ավելի,
Քան գիտուններն այս խոժոռ, գրքերն այն մթին:
Քո գգվանքը բյուր անգամ թովիչ է և սիրելի,
Քան և՛ Վոլֆը, և՛ Բոպպը, և՛ Հումբոլդտը միասին…